Zondag was ik minimaal nerveus, ben nog even naar de hei geweest met papa en de honden en ben al vroeg naar bed gegaan omdat ik erg moe was.
S 'ochtends werd ik rustig wakker, bijna geen zenuwen.
Om 7 uur op weg naar het ziekenhuis waar ik op een 4 persoonskamer kwam te liggen. Lekker in een bedje aan het raam met een heel fijn en mooi uitzicht.
Ik zou tussen 8 uur en half 9 opgehaald worden. Liep dit alles even anders.
Eerst kreeg ik om 8 uur te horen dat ze eerst de uitslag van het bloed binnen moesten hebben. Dat zou ongeveer anderhalf uur duren.
Vervolgens waren we 2 uur verder en was ik nog niet opgehaald. Bleek er een spoedgeval tussen te zijn gekomen en de arts die de NSK zou plaatsen stond op de operatiekamer. Hoe lang dit zou duren was niet bekend.
Mijn moeder heb ik toen lekker naar huis gestuurd. Kon ik even rusten en eventueel wat slapen en dan kon zij fijn bij de hondjes zijn.
Ondertussen heb ik vriendinnetje Iris nog gebeld om even van mij af te klagen, heb ik wat geslapen en uiteindelijk werd ik om kwart over 2 opgehaald.
 |
| Nieuwe mode, de onderbroek die ik aan moest. Heel sexy hihi. |
De arts die de NSK zette vertelde wat hij ging doen en toen kon het hele feest beginnen.
Met de echo werd gekeken waar ze de NSK het beste konden zetten en toen dat bepaald was werd ik verdoofd. En dat heb ik gevoeld, niet te zuinig ook. Het deed enorme pijn waardoor ze besloten mij extra te verdoven en ik een hyperventilatie aanval kreeg.
Hier hebben ze mij onwijs goed en fijn doorheen geholpen en ik kreeg alle tijd om op adem te komen.
Vervolgens de naald erin en de nier aanprikken. Ik heb liggen schelden van de pijn. Weer hyperventilatieaanvallen en ook nog eens nierkolieken. En wederom werd ik heel goed begeleid, ze hebben mij er echt door heen gesleept. Er kwam een verpleegkundige bij mijn hoofd staan met een doekje om mijn tranen te drogen en die hield mijn hand vast.
De geleider werd gezet en daarna de drain.
Daarna werd met de röntgen gekeken of de NSK op zijn plek zat en gelukkig was dit zo, dus konden ze hem fixeren en was ik klaar.
Mocht weer terug op mijn 'eigen' bed en gelukkig ging dit prima en kon ik redelijk op mijn rug liggen. De NSK steekt namelijk uit mijn rug.
Eenmaal weer op de kamer verging ik van de pijn, en die bleef oplopen. Helaas was de verpleegkundige niet zo fijn. Ik moest maar een paracetamol nemen en rustig doen en gaan liggen. Maar met nierkolieken gaat dit niet. Tussen de aanvallen door kan je even op adem komen maar als de aanvallen direct achter elkaar komen dan gaat dat natuurlijk niet. Ook heb je dan enorme bewegingsdrang en rustig liggen is er niet bij.
Verteld wat ik nodig had maar ik kreeg het niet. (Ze hadden mij morfine moeten inspuiten en aan een infuus buscopan moeten leggen om mij vrijwel direct pijnvrij te krijgen)
Ik kreeg paracetamol en een diclofenac (welke ik helemaal niet mag, maar dat was onzin want de arts zei dat ik die wel mag. Juist en die arts kent mijn verhaal en geschiedenis niet). Later een tramadol erbij. Ook de NSK werd doorgespoten om te kijken of die goed door liep, wat het geval was.'
Ondertussen was mijn moeder ontzettend boos en is naar de poli urologie gelopen. Ik heb vriendinnetje Iris weer gebeld en die lieve meid is meteen gekomen (Dankje lieverd).
De pijn zakte gelukkig wat en dankzij deze aanval mocht ik niet naar huis en moest ik een nachtje blijven.
Uiteindelijk moest ik even van de kamer af, want psychisch trok ik het allemaal even niet. Dus even weg, even naar beneden en mijn gedachten op wat anders. Maar nee ik mocht niet weg.
Toch gedaan want ik ken mijn lijf inmiddels heel goed en weet zelf wel wat ik wel en niet aankan.
Dus hups met de rolstoel naar beneden en daar in het restaurant wat eten.
Iris en ik samen is altijd een dolle boel en die meid weet mij altijd op te vrolijken. En wederom hebben we veel gelachen. Heerlijk!
En toen het allemaal psychisch weer ging zijn we weer naar de kamer gegaan. Mijn vader was er inmiddels ook. Ik kreeg heel even lichtelijk wat paniek omdat ik moest blijven maar uiteindelijk heb ik het naast mij neer gelegd en zag ik ook in dat het heel dom zou zijn als ik naar huis zou gaan.
8 uur ging lieve Iris weg en kort daarna mijn ouders ook. Ik heb nog heel even tv gekeken maar rond 9 uur was ik zo moe dat ik ben gaan slapen en pas om 3 uur vannacht weer even wakker werd.
Om 8 uur vanmorgen kwam de verpleegkundige (dit keer een hele lieve, welke mij ook opgenomen had) de controles doen en vragen hoe laat ik opgehaald zou worden. Ik mocht dus naar huis!
Meteen mijn moeder gebeld en besloten dat zij 10 uur a half 11 zou komen. Dan konden we beide rustig wakker worden.
De verpleegkundige kwam mij uitleggen hoe de dag en nachtzak werkt en hoe ik de dagzak op mijn been draag. Allemaal heel simpel en prima te doen. En toen mijn moeder er was kreeg zij uitleg hoe de 'wond' te verzorgen. Alles werd voorgedaan waardoor mijn moeder ook een foto kon maken van hoe de drain uit mijn rug komt, heel raar gezicht. En over een week hoeft alles pas vernieuwd te worden.
Voor de mensen die het interessant vinden om te zien, klik hier voor een foto van hier de NSK uit mijn rug komt. Het is niet bloederig ofzo maar ik kan mij goed voorstellen dat er mensen zijn die dat niet hoeven en/of willen zien, vandaar de link.
 |
| Gekke hond! |
Ik heb ook nog best wat pijn, de gebruikelijke pijn die ik altijd heb en de pijn van het zetten van de NSK. Ook ben ik erg misselijk.
Komende dagen moet ik wat opknappen en dan zullen we ook merken of de pijn van mijn nier afneemt of niet. Ik hoop het heel erg.
Liefs Amy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten