Stik nerveus gingen mijn moeder en ik erheen, hopend dat het gesprek goed zou verlopen, de lucht zou klaren en dat we zo verder konden met een nieuw ziekenhuis en een nieuw begin.
Ging dat even anders...
We werden binnen geroepen en de arts begon meteen over de behandeling etc. Waarop wij zo iets hadden van: uhh daar komen wij niet voor.
De spanning liep heel snel al heel hoog op, stemverheffingen, elkaar niet laten uitpraten, en toch ook wel een beetje verwijtend naar elkaar doen. Waarop duidelijk werd dat dit zo niet zou werken en het einde verhaal zou zijn.
De arts deed nog 1 poging om dingen goed uit te leggen, en toen brak ik. Wat moet ik nou?
Het blijkt dat hij met mijn uroloog 22 sept overlegt heeft dat de operatie aan de vernauwing niet verstandig was zonder nefrodrain. Omdat dit al de 3e operatie aan de vernauwing zou zijn en 4e operatie in dat gebied zou er veel littekenweefsel zitten. En omdat ik op en af koorts heb hadden ze niet eens kunnen opereren.
Ook blijkt er toch een fikse bacterie te zitten welke mij zo ziek maakt, de antibiotica die ik vorige week heb gehad werkt niet bij deze bacterie, vandaar dat ik vrijdag weer op spoed zat. Nu heb ik wel de goede antibiotica maar dit alles moet toch echt eerst stabiel zijn.
Mijn uroloog zou contact opnemen, dit heeft hij 2 maal geprobeerd maar is niet gelukt, waarvan 1x een voicemail ingesproken maar niet dat ik terug moest bellen, alleen dat hij mij later zou proberen te bellen. Ik hoorde niks meer, en de te opereren arts (Dr. smits) ging ervan uit dat ik op de hoogte was gebracht en natuurlijk dat de opname planning ook op de hoogte was.
Maandag 12 oktober kregen hun de planning voor hun neus over de patienten die hun die week zouden opereren en daar zag Smits op dat ik ingepland was, waarop hij meteen de operatie gecanceld heeft en mij proberen te bellen, hij vertelde mij dat hij elke keer de in gesprek toon kreeg (en laat ik dat nou wel vaker horen, heel irritant) en die dag niet meer in de mogelijkheid was om het nog eens te proberen. Hij zou opnameplanning gemeld hebben dat hun mij dinsdag zouden moeten bellen, wat dus niet gebeurd is. Hier baalt Smits ook enorm van.
Door dit alles begon mijn boosheid te zakken, mijn boosheid naar hem toe dan. Want die naar mijn eigen uroloog liep wel op en de boosheid om de slechte communicatie ook. Maar daar kan Smits niks aan doen. En als er een arts is welke ik 100% vertrouw qua operaties dan is het Smits wel.
Dus wist ik het niet meer. Toch een ander ziekenhuis en weer maanden door de molen op de hoop dat er wat uit komt, of toch deze 'kans' grijpen.
Smits benadrukte wel dat als het vertrouwen echt weg is, ik beter naar een ander ziekenhuis kan gaan en dat hij mij hier graag mee wilt helpen. Dit was een beetje de doorslag voor mij.
Ik blijf in het Rijnstate, blijf bij mijn eigen uroloog en aan dat team wordt Smits weer toegevoegd (hij is degene die mij 7 jaar geleden geopereerd heeft en waarbij alles aan het licht is gekomen dat ik ziek ben etc.)
 |
| Bron |
Hierboven zie je wat dit is. Een slangetje welke in mijn nier wordt gebracht en naar buiten loopt, hiermee wordt het vocht uit de nier afgevloeid en opgevangen in een opvangzak.
Hier kun je nog wat meer lezen over deze drain (ook wel nefrodrain of nierdrain genoemd), informatie is van het radboudumc.
Na 2 weken, op 10 november, krijg ik een onderzoek waarbij ze contrastvloeistof in de drain spuiten en zo foto's maken van de nier en de afvloed van de nier naar de blaas. Zo kunnen zij heel duidelijk bepalen of en waar de vernauwing zit. En aan de hand hiervan wordt een operatie ingepland.
Het is allemaal nogal anders gelopen en ik ben nog aardig van slag van dit alles. Ik heb er zeker een goed gevoel bij, anders zou ik het niet doen. Maar alles loopt nu best rap (gelukkig maar) en de gevreesde nierdrain komt er alsnog.
Ook heb ik vandaag een 2ehands scootmobiel aangeschaft (hier maak ik nog een blog over) en die stap is ook behoorlijk heftig om te nemen.
Ik houd jullie op de hoogte ;)
Liefs Amy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten